26 maja Jaką jestem mamą?

„Wychowanie dziecka jest fascynującą podróżą, w dodatku bez mapy.
Ale też najtrudniejszą z podróży, jakie można odbyć.”
Martyna Wojciechowska

To mój ulubiony cytat, ponieważ w pełni oddaje istotę macierzyństwa.

Uwielbiam być mamą i nie znam takiej, której ta rola nie odpowiada. Czasem narzekamy na zachowania swoich dzieci, na ogrom obowiązków, które na nas spadają z chwilą pojawienia się ich na świecie, na konieczność pogodzenia kilku ról naraz, ale w ogólnym rozrachunku, odkąd mamy dzieci nie potrafimy wyobrazić sobie jak mogłoby wyglądać nasze życie bez nich. Życie do czasu narodzin naszego dziecka zostało oddzielone grubą kreską i pozostaje po prostu innym etapem życia.

Macierzyństwo ma swoje cienie i blaski, jak wszystko inne w życiu. Sztuką jest wydobyć z niego to co najlepsze, cieszyć się z tego co mamy, a wyzwaniom stawiać czoła. Ze swojej strony chcę dodać, że okres niemowlęcy, podczas którego dziecko wymaga od nas pełnej opieki, 24h na dobę jest jednym z najlżejszych okresów macierzyństwa, bowiem okres dojrzewania czy wchodzenia dziecka w dorosłość wymaga jeszcze lepszego zrozumienia świata dziecka zupełnie inaczej przez nie postrzeganego, o zupełnie innych wartościach i hierarchii ważności. Na takim etapie Waszego wspólnego życia nadal pozostajesz mamą pełną ciepła, zrozumienia, tolerancji i miłości.

Często zastanawiam się jaką jestem mamą. Patrząc na swoje dzieci, obserwując ich emocje, zachowania, oczekiwania, ich otwartość na ludzi, jak sobie radzą w życiu, jakie mają nastawienie, jakie wyznają wartości, na ile są samodzielne i jakich dokonują wyborów myślę sobie, że nie jest źle, choć zadaję sobie pytanie czy może być lepiej? Pewnie, zawsze może być lepiej, przede mną wciąż wiele lat starań, wysiłku i pracy włożonej w przygotowanie młodego człowieka do dorosłego życia.

Mam trójkę dzieci, co z jednej strony wymaga ode mnie podzielenia uwagi na trzy różne światy (przedszkole, szkoła podstawowa, liceum), a z drugiej strony dopełnia moje poczucie spełnionego macierzyństwa. Każdy dzień to nowe doświadczenie i krok do przodu. Jaką więc jestem mamą?

Walczącą vs łagodną

O swoje dzieci walczyłam zanim pojawiły się na świecie, dlatego pewnie chęć walki o ich dobro zostanie we mnie już na zawsze. Nie potrafię przejść obojętnie obok krzywdy innych dzieci, ale kiedy ktoś próbuje ingerować w przestrzeń osobistą moich, zachowuję się jak lwica i staję się „niebezpieczna” 😉 Mam głęboko zakorzenione poczucie sprawiedliwości, dlatego zawsze reaguję, kiedy widzę, że dzieje się coś co nie powinno mieć miejsca. W kontrze mam jednak w sobie dużo łagodności i czułości, bo nic mnie tak nie rozbraja jak świat dziecka pokazany jego oczami, rączkami, gestami, słowami, czynami.

Tolerancyjną vs upierdliwą

Jestem bardzo wyrozumiała i tolerancyjna, daję dzieciom dużo swobody, wiele rzeczy można ze mną załatwić, jestem elastyczna i otwarta, ale mam też swoje zasady i dużo konsekwencji w ich stosowaniu. Można ze mną wiele ugrać, ale potrafię być do bólu upierdliwa, albo jak ktoś woli po prostu bardzo uparta. Jeśli widzę, że można coś załatwić, zorganizować lub zrealizować lepiej drążę temat i przedstawiam swoją argumentację, ponieważ mam świadomość, że biorę odpowiedzialność za przekazanie swoim dzieciom właściwych wartości. Zależy mi też na tym, żeby pamiętały o tym, że zawsze można zrobić coś lepiej tylko trzeba włożyć w to trochę chęci i pracy.

Otwartą i ciepłą vs wymagającą

Nie ukrywam, że jestem wymagającą mamą. Wolę postawić swoim dzieciom nieco wyżej poprzeczkę za młodu i zamiast: „Mamo, nie dam rady” usłyszeć: „Mamo, spróbuję to zrobić, wiem, że mi się uda”, ewentualnie: „Mamo, a pomożesz mi, gdybym miała problem?”, „Mamo, myślisz, że uda mi się…?”, „Mamo, a jeśli mi nie wyjdzie, to mogę zrobić na przykład tak, że….?”. Wiele wymagam od swoich dzieci, ale wierzę, że w ten sposób uczę je odpowiedzialności za swoje zachowania i czyny. To jednak nie przeszkadza mi w byciu mamą pełną ciepła, czułości, opiekuńczości i otwartości, a tego podobno mi nie brakuje.

Gadatliwą vs wyciszoną

Cóż, pora się do tego przyznać, dużo gadam. Staram się przede wszystkim rozmawiać, ale gadanie też mi się zdarza. Jaka jest różnica? Rozmowa to dialog, wysłuchanie czyichś racji, argumentowanie, opowiadanie. Gadanie w moim słowniku oznacza zrzędzenie, dlatego zazdroszczę niektórym mamom tego, że potrafią włączyć przycisk „stop”, machnąć ręką, odpuścić. Ja wciąż nad tym pracuję. Wszędzie mnie pełno, pojawiam się znienacka akurat w momencie, w którym dziecko najmniej się tego spodziewa, czytaj: coś kombinuje i jestem mistrzynią wyłapywania potencjalnie niepożądanych sytuacji. Staram się jednak panować nad tym i nadrabiam dobrą miną. W ostatnim czasie nieco więcej uwagi poświęcam na wyciszenie się oddając się swoim zajęciom i nie ingerując w ewentualnie popełniane przez dzieci błędy, które przecież służą nauce i wyciąganiu wniosków na przyszłość.

Pędzącą vs celebrującą codzienność

Kiedy pracowałam w korporacji nie było mnie cały dzień w domu, wydawało mi się, że nie miałam czasu na macierzyństwo, starałam się wykorzystywać każdą minutę naszego wspólnego życia. Często były łzy rozstania, stres, frustracje, zmiana opiekunek, gonitwa za własnymi pragnieniami. Po latach doszłam do momentu, w którym uznałam, że nie ma nic bardziej cennego niż bliskie relacje z dziećmi. Świadomość tego, że ze wszystkiego tak szybko wyrastają, a ich świat pędzi równie szybko jak mój, dały mi motywację do wprowadzenia zmian, dzięki którym mogę uczestniczyć w ich codziennym życiu bardziej świadomie. Nadal pędzę, wiecznie gdzieś się śpieszę, wiele sobie narzucam, ale potrafię się zatrzymać, docenić i celebrować chwile spędzone z najbliższymi.

Zapracowaną vs mającą czas dla swoich dzieci

Lubię być zajęta, stawiam na rozwój osobisty, nie zaniedbuję też swoich ulubionych zajęć. Pomimo wielu zobowiązań prywatnych i zawodowych, a także zdarzających się trudności z realizacją tego co sobie zaplanowałam, staram się nie odmawiać dzieciom swojego czasu. Wiedzą, że mają we mnie pełne wsparcie, a praca w domu ma ten plus, że mogę ją wykonać o każdej porze dnia i nocy. Zdarza mi się więc zarywać noce (ostatnio coraz częściej), ale moje dzieci mają poczucie, że z nimi jestem, nawet jeśli nie zawsze duchowo, to fizycznie jestem do ich dyspozycji. Zawsze blisko nich. Poza tym organizujemy wspólne wyjścia i wyjazdy np. we dwoje. To najlepszy czas na nadrobienie wszelkich zaległości.

Jak widzicie jestem mamą pełną kontrastów, ale przede wszystkim jestem mamą KOCHAJĄCĄ, SZCZĘŚLIWĄ i SPEŁNIONĄ o czym pisałam już w artykule „Tylko szczęśliwa mama wychowa szczęśliwe dzieci”. W tej kwestii nic się nie zmieniło.

A Wy drogie mamy? Jakie jesteście? Napiszcie kilka słów o sobie, a tymczasem życzę Wam cudownego Dnia Matki, dalszych fascynujących podróży w macierzyństwie i załączam Wam trochę czułości w krótkim filmiku, o tutaj 😉

Zdjęcia: Anna Sobór Photography

♥ ♥ ♥

Spodobał Ci się ten artykuł? Uważasz, że warto posłać go w świat? Śmiało, udostępnij gdzie chcesz, nie obrażę się. Ba, nawet się ucieszę, a wiesz dlaczego? Bo w prowadzenie tego bloga wkładam sporo czasu i energii, ale robię to co lubię i robić chcę – uczyć się, rozwijać, udoskonalać, a Ty mi możesz w tym pomóc zostawiając swój komentarz i/lub udostępniając mój artykuł.

Poza tym, jeśli chcesz być na bieżąco z moimi nowymi wpisami i tym co udostępniam na kanałach społecznościowych (a udostępniam bardzo miłe rzeczy), polub fanpage Esencji na Facebooku, zajrzyj na Instagram, odwiedź Twittera.
Dziękuję, że jesteś 🙂