04 paź Krótko o szacunku i nadziei

Wtorek, 4 października 2016, 1 dzień po #czarnymproteście

To musiało się stać, choć mogłabym darować sobie ten wpis. Odczekałam i jednak muszę to powiedzieć, choć zapewne zupełnie innymi słowami niż planowałam wcześniej. Część z Was wie, część nie, bo nie mieszam polityki i religii do bloga, że uczestniczyłam wczoraj w #czarnymproteście w Warszawie. Nie będę tłumaczyć dlaczego to zrobiłam, bo wierzę, że ci którzy stanęli w deszczu i chłodzie w centralnych punktach wielu miast Polski nie potrzebują tego wiedzieć, natomiast ci, którzy stali pod tzw. drugiej stronie barykady powinni to uszanować, tak jak człowiek powinien szanować drugiego człowieka z założenia.

Tak, została stworzona między nami bariera, podziały są widoczne bardziej niż kiedykolwiek (choć nie pierwszy i zapewne nie ostatni raz), bo został do tego użyty wyjątkowo emocjonalny i trudny temat życia i śmierci, w którym nic nie jest czarne lub białe. Idea protestu miała jednak znacznie szerszy aspekt, którego zdaje się nie dostrzegać strona przeciwna. Co gorsza, są tacy, którzy jednoznacznie sprowadzają i zawężają cały protest do jednego wątku określając tysiące kobiet dzieciobójczyniami. To jest nie tylko tak zwyczajnie po ludzku przykre i oburzające, ale też karygodne, poniżej ludzkiej godności, przyzwoitości i sumienia. Mimo wszystko nie o tym chcę dzisiaj pisać, nie na proteście skupić i nie w obronie kobiet stanąć. Zrobili to w bardzo mądry i wyważony sposób inni, choć sieć zalała fala hejtu i nienawiści do protestujących. Mimo wszystko zadaję sobie głośno pytanie: Jak to jest, że to działa tylko w jedną stronę? Dlaczego ludzie opowiadający się za ochroną życia (!) ciskają jadem, życzą powolnej śmierci, chorego dziecka i kary bożej tym, którzy tak licznie wczoraj zabrali głos w imię swojej wolności, swojego prawa głosu, swoich wyborów i swoich osobistych decyzji?

Nie szastaj moimi emocjami, nie są na sprzedaż

„Żad­na miłość, przy­jaźń, sza­cunek nie jed­noczy tak, jak wspólna niena­wiść do czegoś.”
Antoni Czechow

Nie podoba mi się ten cytat, ponieważ nie uwzględnia indywidualnych uczuć, emocji, osobistych przeżyć, trudnych doświadczeń, a tym bardziej powodów, dla których podejmujemy życiowe decyzje. W nasze życie, w wielu przypadkach spokojne i szczęśliwe, wdzierają się często elementy międzyludzkiej walki, złe emocje i złe intencje. Okej, życie przypomina czasem dżunglę, plac boju, drogę na Mount Everest, ale to MOJE ŻYCIE z jego wszystkimi barwami i odcieniami, moja walka, mój smutek i moja radość. Moje życie nie powinno nikogo interesować, nie powinno być przedmiotem czyjejkolwiek oceny, nikt nie ma prawa w nie ingerować, mówić mi jak mam żyć, jak myśleć i jak postępować podcierając się moimi uczuciami i emocjami. To nie są rzeczy na sprzedaż.

Porozmawiaj, nie oceniaj. Życia w społeczeństwie jesteśmy uczeni od małego, od najmłodszych lat wpaja nam się również szacunek do drugiej osoby i konstruktywny dialog, dlaczego więc zapominamy o tym w życiu dorosłym? Po wczorajszym dniu nie potrafię już na to pytanie odpowiedzieć. Niektórzy wybrali najgorszy z możliwych moment, zbyt delikatny i osobisty temat na personalne wycieczki.

Szanuj, a będziesz szanowany

Po przejrzeniu dziesiątek wpisów, artykułów, „złotych myśli” a’la Krystyna Pawłowicz w dniu wczorajszym i dzisiejszym doszłam do wniosku, że ludzie po prostu się nie szanują. Nie patrzą na konsekwencje swoich wypowiedzi (własny wizerunek, uczucia innych), zdają się nie uwzględniać tego, że czytają je ich własne dzieci czy ludzie dotknięci osobistymi tragediami, nie myślą o tym, że w przyszłości być może będą wstydzić się swych słów, bo wraz z upływem czasu i na skutek zdobytych doświadczeń zyskają więcej pokory i inne spojrzenie na własne życie. Spójrzcie ile szacunku do życia i drugiego człowieka mają starsi ludzie. Oni nie krzyczą, oni wyrażają swoje zdanie lub zachowują je w ciszy dla siebie. Są zbyt mądrzy, zbyt mocno cenią swoje zdrowie i życie, żeby spędzać je na pouczaniu, kłótniach, jątrzeniu i opluwaniu innych. Pominę w tym miejscu milczeniem oczywistą kwestię wychowania i kultury osobistej, zwykłej ludzkiej przyzwoitości i życzliwości.

Śpię i chcę spać spokojnie, nie ma we mnie złych emocji, jest za to smutek i rozczarowanie co do części społeczeństwa, ale są też wnioski i płynąca z nich nadzieja znacznie ważniejsza niż chwilowe zniesmaczenie. Wczoraj zobaczyłam tłum silnych ludzi, potem czytałam ich czasem spokojne, czasem emocjonalne, ale rzeczowe wypowiedzi, nie było w nich nienawiści, frustracji i bagatelizowania tematu. To jedynie utwierdziło mnie w przekonaniu, że jeśli masz odmienne zdanie, kiedy z czymś się nie zgadzasz, warto wypowiadać się w sposób daleki od pogardy i obrzucania innych błotem, warto podejmować dialog i próbować zrozumieć argumentację drugiej strony, choć nie o przekonanie jej do swoich racji przecież chodzi, lecz o życie we wspólnocie, którego podstawą winna być zasada szanuj, a będziesz szanowany.

Chciałabym podkreślić, że powyższy wpis jest jedynie refleksją, a nie odpowiedzią na jakikolwiek komentarz w sprawie wczorajszego protestu. Wszelkie obraźliwe i hejterskie komentarze będę usuwane.

Jeśli jednak masz ochotę wypowiedzieć się na temat szacunku do drugiego człowieka, niekoniecznie #czarnegoprotestu, śmiało wykorzystaj do tego miejsce na dole. Ilość znaków nieograniczona 🙂

♥ ♥ ♥

Napisz do mnie lub/i udostępnij, jeśli uważasz, że warto. Dziękuję, że jesteś i wspierasz.

Jeśli chcesz być na bieżąco z kolejnymi artykułami na blogu i tym co udostępniam na kanałach społecznościowych, polub Esencję na Facebooku, zajrzyj na Instagram (i Instagram Stories), odwiedź Twittera.

Mogą Cię zainteresować także:

Frustracja – niemoc, która ogarnia zdrową duszę Wzbudzić ciekawość, wyrwać emocje, wycisnąć łzy, poruszyć najważniejsze… rzecz o skarbie. Potrzebne wyciszenie. Niedzielny post. Dość osobisty. Damn it!